သင္ယူရမယ့့္လမ္း

(ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း ဇူလိုင္လ၊၂၀၀၃ မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စိုင္း၀င္းျမင့္ကဗ်ာေလးပါ။ဖတ္ၾကည့္ေပးပါဦး)


မင္းမ်က္ႏွာမေတြ ့ရတဲ ့ေန ့ဟာ
လမ္းမွားေတာ့တာပဲ
မင္းက ေနႏိုင္တယ္
ခ်စ္တာကို ခ်စ္တယ္လို ့ဖြင့္မေျပာဘူး
အေသခံတယ္။
မင္းဆီက ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုမရတဲ ့ေန ့ဟာ
တစ္ေနရာရာမွာပ်က္က်ေတာ့တာပဲ။
မင္းက
ဆယ့္ငါးမိနစ္တစ္ခါ
တကယ္ခ်စ္ရဲ ့လားေမးျပီး
ငါးမိနစ္တစ္ခါ
"ျပန္မယ္" "ျပန္မယ္" ေျပာလို ့
ပ်ံသန္းျခင္းအတတ္ပညာကို
မင္းဆီက သင္ယူေနရတာ
ငါကမစဥ္းစားပဲ ေအာ္ဟစ္ေနသူလား
မင္းဘယ္ေတာ့မွ မမွားဘူး။
ငါ့ရဲ ့အမွားက တစ္အားထက္လို ့
ဘာမဆိုငါ့ကိုထိရင္ ျပတ္လို ့
စိတ္ရူးေပါက္ခဲ့စဥ္အခါက
ငါ့ဘက္က ျဖတ္စာလည္း ေပးဖူးတယ္။
ငါ့အနားမွာ မင္းရွိရံုနဲ ့
မလံုေလာက္ေသးဘူး
ငါက အရမ္းေလာဘၾကီးတာပဲ
မင္းကိုမရရင္ ဘာမွမယူဘူး
ငါတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတဲ ့အခန္းေတြမွာ
မီးရိႈ ့ဖို ့
ငရဲဆီသြားမယ့္လမ္းဆိုလည္း
မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းခ်င္တယ္
ေရ၀င္ေပါက္ေလးတစ္ေပါက္နဲ ့
သေဘ္ာကိုမနစ္ျမဳပ္ေစနဲ ့
ဓာတ္တိုင္မွာ ဓာတ္ၾကိဳးေတြ ရႈတ္ေထြးေနေပမယ့္
သူ ့ေသြးနဲ ့သူစီးေနတယ္
မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို
မင္းေျပာခဲ့တယ္ဆို
"ကြ်န္မတို ့ျပတ္သြားတာမဟုတ္ဘူး
ကြ်န္မတို ့ေ၀းသြားတာ"
"ကြ်န္မတို ့ျပတ္သြားတာမဟုတ္ဘူး
ကြ်န္မတို ့ေ၀းသြားတာ"
ကြ်န္မတို ့...
ကြ်န္မတို ့...
ဇန္န၀ါရီ ကုန္သြားတယ္
ေဖေဖာိ၀ါရီ ကုန္သြားတယ္
ဒီဇင္ဘာေရာက္လာတယ္
ငါတစ္ေယာက္တည္း ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္
ငါတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတာမဟုတ္ဘူး
တစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေျပာေနတယ္
ျပတင္းေပါက္ေတြဖြင့္ေနတယ္
တစ္ေန ့တည္း
ရြက္ဆုတ္ျပကၡဒိန္ကို ေလးငါးရြက္ျဖဲပစ္လိုက္တယ္
၂၀၀၁ ေရာက္လာတယ္
၂၀၀၂ ေရာက္လာတယ္
ဖြင့္ထားတဲ ့ျပတင္းေပါက္မွာ
ေရာက္ရွိလာေတာ့လည္း အေမွာင္
အသက္၇ွိသူအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ေတြ ့ဆံုလို ့
"ဒီမွာလည္း ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ထိန္းရတာ
"ဟိုမွာလည္း ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ထိန္းရတာ"
"ကြ်န္မ ရန္ကုန္သြားမယ္"
"နင့္အေဖမ်က္ႏွာကို ျမင္ခ်င္ရင္"
"နင့္မ်က္ႏွာကို နင္ မွန္ထဲျပန္ၾကည့္"
ရန္ကုန္ကို ဘာထင္ေနလဲ
လြယ္လြယ္နဲ ့အသက္မရွင္ဘူး
ရန္ကုန္ဟာ စစ္ေျမျပင္။
ငါတို ့က ဘ၀နဲ ့ေတြ ့ခဲ့ရတာဆုိေတာ့
အရူးသက္သက္နဲ ့စလို ့မရဘူး၊
မင္းေ၀းကြာျခင္းကို စတင္မယ္ဆိုရင္
ငါကေ၀းကြာျခင္းကို ခ်ဲ ့ထြင္မယ္
ပုခံုးေပၚက လက္ကိုဆြဲျဖဳတ္ဖို ့မစဥ္းစားနဲ ့
အဲဒီေခ်ာက္ကမ္းပါးက က်ရင္မေပၚေတာ့ဘူး
မင္းေရွ ့မွာ ငါရပ္ေနရင္း
မင္းအေနာက္ကိုငါေရာက္ေရာက္သြားတာျမင္ရ
မင္းလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ ့လက္ ေသြးဆုတ္သြားတာျမင္ရ
ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနတာ
ေျပာလက္စ စကားကို ျဖတ္ခ်လို ့
မင္းကအျမဲတမ္း ေနာက္လွည့္လွည့္ၾကည့္ေနေတာ့တာပဲ။
အခုေတာ့ လုိေနတဲ ့ေရာင္တစ္ေရာင္နဲ ့
အခ်စ္က ဘယ္ေတာ့မွ မျပီးတဲ ့ပန္းခ်ီကား
စုတ္ခ်က္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာ အဆံုးသတ္မလဲ
ငါဟာ လမ္းမ်ားသူပါကြာ
ျပန္လည္ေတြ ့ဆံုမႈဟာ
တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ျငင္းမလို ့လား
ဘ၀ကိုေလာင္ေနတဲ ့မီးမွာ
မင္းက ဘယ္ေတာ့မွ မစြဲေလာင္ဘူး
အလင္းေရာင္ကိုပဲယူတယ္
ငါ့အခ်စ္ကလည္း အသက္မစြန္ ့ရရင္ မေပ်ာ္ရြင္ဘူး
ေသေနတဲ ့အပင္ကို ရွင္ေအာင္စိုက္တယ္။




စိုင္း၀င္းျမင့္





Type the rest of your post here.