ႏွစ္ေတြၾကာလွေပါ့…။
ဒီေလာက္ေလာင္မီးက်ခဲ့တာေတာင္
အဲဒီ…မ်က္နွာေလးက တသြင္သြင္လွေနတုန္းပဲ…။
အနမ္းေတြ
ငါ့အတြက္မို ့ရြာသူ ဖမ္းစားခံရတယ္ေလ
ျမင္းတစ္ေကာင္မွ မကတဲ ့ ရထားလံုးအိမ္ထဲမွာ
ငါဘယ္ကိုေျပးရမလဲ…။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ပြင့္ျခင္းျပန္ခူးၾကည့္ေတာ့လည္း
ဆူး…စူးတာပါပဲ။
စားပြဲစြန္းက ဖန္ခြက္လို
ေထာင္းလေမာင္းေၾက က်ကြဲျပန္တယ္။
ႏွင္းဆီေစာ္နံတယ္။
အခ်စ္ေဟာင္းေရ…
ကိုယ့္ေလွစီးေၾကာင္းေတြလည္း
ေျပာင္းျပန္စီးေမ်ာခဲ့ေပါ့။
လြန္ေလျပီးေသာစေနနံနက္တစ္ခုကုိ
လြမ္းျမေ၀ရီရင္း…
(ဒီကဗ်ာကို ကိုယ္ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး)
မင္း…ခ်မ္းေျမ့ပါေစ….။
တာရာမင္းေ၀
No comments:
Post a Comment